Categorie: Columns

George Kooymans (#4)

George Kooymans is ziek, hij heeft de ziekte ALS. Ik schrok van het nieuws. Bijna net zo erg als toen ik in 2012 hoorde dat Jerney Kaagman Parkinson heeft. Of recenter Rob de Nijs. Popidolen uit mijn jeugd. Artiesten die, na altijd on-the-road te zijn geweest en de sterren van de hemel spelend, nu door een slopende ziekte tot stilstand komen. George kennen we allemaal als medeoprichter, gitarist en zanger van Golden Earring. Een band die het eeuwige leven leek te hebben, maar nu na 60 jaar toch gedwongen stopt. Juist voor George heb ik altijd een zwak gehad. Vanwege zijn stem en hoe hij de noten uit zijn tenen leek te halen. En natuurlijk omdat hij verantwoordelijk was voor de eerste single van mijn favoriete band. U weet wel, Earth and Fire.

Er was altijd een nauwe band tussen Earth and Fire en Golden Earring. Niet gek als je bedenkt dat ze allebei onderdeel waren van de Haagse beatscene. Hun gezamenlijke geschiedenis begon in 1969 toen Barry Hay een optreden van Earth and Fire bezocht om te horen hoe ze klonken. Chris Koerts vertelde later dat ze uitgerekend die avond niet speelden, omdat ze de apparatuur beneden peil vonden. Barry vond dat zo mooi eigenzinnig dat hij ze ongezien als supportact van Golden Earring koos. Daarna trok Earth and Fire zo’n vier keer per week door het hele land, in het kielzog van grote broer de Earring. Earth and Fire kwam net kijken en de Earring was al een bekende rockband, aan de vooravond van een tour door de Verenigde Staten.

Toch was Earth and Fire niet zomaar een beginnend bandje. Dat ze talent hadden, zag ook Freddy Haayen. En dat leidde datzelfde jaar nog tot een eerste single. In de biografie over Earth and Fire die ik er nog maar eens op nasloeg, las ik dat Chris en Gerard nog wat onzeker waren over hun eigen nummers en daardoor een liedje van George kozen. En de rest is geschiedenis. Seasons bleek een schot in de roos. Het nummer bereikte in januari 1970 de 2e plaats in de Top40 en haalde zelfs een 3e plaats in de Japanse hitparade. Op eigen kracht deed Earth and Fire het daarna minstens zo goed, zo niet beter. Toch denk ik dat ze voor dat eerste zetje nog altijd schatplichtig zijn aan George en zijn band Golden Earring.

Mijn lijfband hield al jaren geleden op te bestaan, de Earring nu. De redenering is dat in een hechte vriendenclub de leden onvervangbaar zijn. Ik vind dat ontroerend. Het concert van 16 november 2019 in Ahoy blijkt nu hun laatste show te zijn geweest. George trad zelf nog op met zijn driemansformatie Vreemde Kostgangers. Met Henny Vrienten en Boudewijn de Groot. De optredens die hij begin 2020 gaf, tot corona alles stil legde, waren dus zijn laatste optredens. Bijzonder is dat juist tijdens die shows het nummer Seasons op het programma stond. Het nummer waar het voor Earth and Fire allemaal mee begon.

Vreemde Kostganger spelen Seasons – De Oosterpoort, Groningen – 22 februari 2020

Foto: Kees Tabak

Van fan naar idool (#3)

Daar staat hij in het Volkskrant Magazine. Tim Treffers, een man met smaak. Hij vertelt over zijn kledingstijl en over zijn favoriete plek in Utrecht. Tim is zanger. Hoewel hij in eigen land vrij onbekend is, is hij ‘Big in Japan’. Een demo aan P-Vine Records, een Japans platenlabel, mondde uit in een 5-jarig contract. Ik ken Tim. Samen publiceerden wij aan het begin van de zero’s een website over mijn favoriete band. U weet wel, Earth and Fire.

Meer Earth and Fire fans zullen Tim kennen. Hij zong in 2017 samen met Marieke Eeelman in de theaterrockshow Invitation to the Sound. De show was een eerbetoon aan de muziek van Earth and Fire. Wie de band van theater tot theater volgde, zag Tim op het podium groeien. Van in het begin betrekkelijk voorzichtig op de achtergrond naar brutaal en zelfverzekerd naast Marieke op het einde van de tour. Ik genoot van hem op het podium. Ik was trots op hem.

Toen ik Tim leerde kennen was hij nog jong, hoewel ik dat toen niet wist. Ik kende hem alleen via mailcontact. In mijn tienerjaren had ik altijd het meeste contact met fans uit de tweede golf, de tijd na Weekend. Maar ik wist dat het overgrote deel van de harde kern al sinds de beginjaren van de band fan was en ik nam aan dat Tim tot die generatie behoorde. Het viel me wel steeds meer op dat Tim heel handig was met het bouwen van de site, het bewerken van foto’s en het vinden van nieuwe informatie.

Tim bleek net zo oud te zijn als ik was toen ik Earth and Fire voor het eerst ontdekte. Ik was verrukt, want daaruit bleek maar weer hoe tijdloos de muziek van ons lijfbandje is. Ook nu nog steeds krijgen we mails van jonge, zelfs buitenlandse fans die de band net hebben ontdekt en alles over ze willen weten. Ik vind het geweldig dat er elk jaar weer nummers in de Top2000 staan en dat Memories laatst zelfs in de nummer 1 Top 60 van Radio West stond. Er zijn nog steeds voldoende mensen die de muziek zo’n warm hart toedragen dat ze stemmen op Earth and Fire.

Terug naar Tim. We hebben samen mooie dingen meegemaakt. We werden gevraagd om mee te werken aan de DVD met hits van Earth and Fire en werden zelfs nog op de hoes vermeld. We werden uitgenodigd om de opnames van Idols mee te maken, waar we na afloop een ontmoeting met Jerney hadden. Ons nauwe contact met Dick en Fred Hermsen toen zij het boek over de band schreven. Of die keer dat we samen bij Jerney en Bert op de koffie gingen om DVD’s te brengen die we gedigitaliseerd hadden. Twee fans en hun idool.

En nu is Tim zelf een idool. In Japan is zijn muziek, dat onder het muziekgenre ‘blue eyed soul’ valt, mateloos populair. Zijn eerste twee albums deden het in Japan zo goed dat ze de aandacht trokken van de succesvolle zangeres Mimlus Naito Aikiko. Ze zong een duet met Tim en toerde met hem door Japan langs de steden als Tokyo, Nagoya, Gumma en Osaka. Een rijzende ster in het land van de rijzende zon.

Foto: Jordi Huisman voor de Volkskrant

Zoals het avondklokje thuis tikt, tikt het nergens (#2)

Mijn jongste zoon werd afgelopen week 18 en kreeg van een van z’n vrienden het album My Beautiful Dark Twisted Fantasy van Kanye West uit 2010. Een klassieker, schijnt. Zwart vinyl in een driedubbeldikke hoes. Ik herkende het geluk op het gezicht van mijn zoon, de voorzichtigheid waarmee hij het album van z’n beschermfolie ontdeed en het zweet in zijn handen toen hij de hoes opensloeg. Ik zag mezelf ruim veertig jaar geleden gelukkig zitten zijn met een prachtige albumhoes van mijn favoriete band. U weet wel, Earth and Fire.

De twee jongens snelden naar boven om het vinyl op het blauwe Crosley-platenspelertje te leggen. Een impulsaankoop waarvan ik hoopte dat het ooit van pas zou komen en dat nu al enige maanden een min of meer permanente plek had gevonden tussen headphones, snoepverpakkingen, drinkpakken en game controllers. Want ja, mijn zoon is gek op vinyl. En op mooie hoezen. Hij kwam na het luisteren van MBDTF enthousiast naar beneden om me het verschillende losse artwork te laten zien waarmee hij de voorkant van het album kan aanpassen naar gelang zijn smaak of stemming. “Cool hè?”

Ook mijn lijfband wist hun geniale muziek in prachtige jasjes te verpakken. Zoals de debuutelpee die eruit ziet als een luciferspakje. Of de prachtige dubbele bodem van de Roger Deanhoes, speciaal ontworpen voor de Britse markt. Allebei collectors items waar je nu wel €100 tot € 250 voor moet neertellen, áls je ze al ergens tegenkomt. Vermaard zijn ook de tekeningen van Eric van der Weijden voor de albums Song of de Marching Children en natuurlijk Atlantis. En ik hield van de inlegvellen met songteksten, waarvan ik de liedjes altijd meezong. Heerlijke herinneringen die boven komen drijven.

Het zijn herinneringen waarmee ik ook na 21 uur de avond wel doorkom. Vind ik de avondklok een beknotting van mijn vrijheid? Wordt mij mijn avondwandeling ontnomen? Het is een van de maatregelen om het aantal besmettingen terug te dringen, om uiteindelijk sneller van het virus af te zijn. En dat willen we toch allemaal? Beter nu even diep duiken om daarna sneller boven te komen. Stook dus de openhaard op, schenk een wijntje in en stof je platenspeler af. Haal voorzichtig het zwarte vinyl uit de hoes, luister naar het eerste ruizen van de naald op de plaat, herken de ingesleten tik tijdens dat mooie gitaarstukje en laat de herinneringen toe die vanuit de diepte naar boven komen.

Why can’t we go
over the untouched road
Is it too winding
Flanked by reflections of time
Go and expericience
Learn the human destiny
Happiness and sadness
Posts of your life time

(Uit: Song of the Marching Children)

555 juweeltjes en een les in nederigheid (#1)

De beste zanger die ooit geleefd heeft. Dat schreef Matthijs van Nieuwkerk elke keer weer in de bijna 70 stukjes die hij voor de VARA-gids schreef. Die stukjes gingen allemaal over Charles Aznavour. Dat Matthijs idolaat is van de zanger stak hij niet onder stoelen of banken, maar om elke week een stukje over de man te schrijven leek mij een hele toer. Maar omdat een mens zichzelf soms, zeker in coronatijd, wat moet uitdagen, besloot ik dit voorbeeld te volgen. Ik ga een kwartaal lang elke week een stukje schrijven over mijn favoriete band. U weet wel, Earth and Fire.

Ik trap af met een stukje over 555 juweeltjes samengeperst in een bijna 50 uur durende afspeellijst op Spotify. De lijst is aangemaakt door Gert Oosterhuis, maar niet door hem samengesteld. Nee, dat werd gedaan door de harde kern van de 1.745 leden tellende Earth and Fire Facebookgroep, waar Gert ruim 4 jaar geleden de initiatiefnemer van was. Want zijn redenering was dat als al die mensen de muziek van Earth and Fire bejubelen, er uit een selectie van andere favoriete liedjes toch een prachtige lijst moet kunnen ontstaan. Van de tien à twintig liedjes die een ieder in mocht sturen, mochten er maximaal 3 van Earth and Fire zijn. En in zijn oproep vroeg Gert uitdrukkelijk niet de standaard Top2000-lijstjes in te sturen, maar kritisch door de eigen platenkast te gaan. Van alle inzendingen maakte hij een lange lijst waaruit de inzenders weer twintig favoriete liedjes moesten kiezen (hun eigen liedjes niet meegeteld) om zo tot een eerlijke ranking te komen.

Op 20 december 2020 ging de schatkist open en publiceerde Gert dé Top 555 Aller Tijden. Hij noemde deze afspeellijst ‘Eternal diamonds and pearls, Top 555 van Earth and Fire volgers’. Hij schreef in zijn begeleidende bericht in de Facebookgroep: ‘De ‘goudzoekers’ hebben stuk voor stuk diep in hun geheugen gegraven of hebben de gelegenheid aangegrepen om hun parels aan platen weer ‘ns uit de kast te trekken, op te poetsen en te beluisteren. Het zal niemand verrassen dat onze lijfband zelf de Top 10 uit deze schatkist vol 555 juweeltjes domineert. Earth and Fire telt 21 noteringen, met als hekkensluiter het toepasselijke “From the end till the beginning”.’

Je denkt dat Spotify toch wel alles zo’n beetje in het archief heeft staan, maar niets is minder waar. Gert: “Jammer genoeg zijn tijdens het rangschikken van de parels er meerdere door de dubbele bodem van de schatkist heen gezakt, omdat Spotify deze niet herkende (of vanwege auteursrechten). Een voorbeeld hiervan is het schitterende “The Two of Us” van Earth and Fire. Ginny Koerts was één van de deelnemende ‘goudzoekers’ en zij koestert dierbare herinneringen aan deze song. Haar vader Gerard Koerts was niet alleen de componist, maar hij leerde Ginny ook de gitaarakkoorden spelen. En Marjorie Koerts, de vrouw van Chris, had van het nummer Children liever de liveversie met Chris en Gerard (French Connection) in de schatkist gehad.” Mooie verhalen die hier best nog eens herhaald mogen worden.

Natuurlijk stuurde ook ik mijn lijstje van 20 favorieten in. Zorgvuldig samengesteld uit de diverse afspeellijsten die ik per jaar bijhoud. Ik weet nog dat ik bij de eerste blik op de totaallijst een beetje droef werd want het leek alsof er vooral heel veel oude liedjes in stonden. Ik stemde recalcitrant zoveel mogelijk op recente liedjes omdat ik vond dat er echt niet alleen in de jaren zestig en zeventig juweeltjes waren geschreven. De verrassing kwam toen ik tijdens de voorbereidingen voor het kerstdiner de Eternal-afspeellijst aanzette en werd gegrepen door de verscheidenheid aan nummers. En ik merkte hoe blij ik werd van alles wat langskwam, nieuw én oud, bekend en onbekend en hoe het geheel een prachtige mix vormde die mijn muzieksmaak heeft verrijkt. Het was een les in nederigheid.

Rumblin’ from inside the earth
Is drowned by howling of the wind
Unchained by abuse of knowledge
Wind disperse poison-gas
The whirl winds ravage north,
South east and west
Scoring air punish their pride

(Uit: Atlantis)